Produkcje wchodzące w skład Kinowego Uniwersum Marvela pamiętamy raczej jako wielkie i wypełnione humorem widowiska, ale każdy fan śledzący losy ulubionych postaci od ponad dekady na pewno przynajmniej kilka razy musiał na sali kinowej otrzeć łzę wzruszenia. W wydłużającym się oczekiwaniu na kolejne produkcje tej marki zapraszam do krótkiej retrospektywy z mojego subiektywnego zestawienia najbardziej wzruszających scen z dotychczasowych na spoilery!Yinsen dołącza do rodziny (Iron Man)Zacznijmy od pierwszego filmu marki, czyli Iron Mana z 2008 roku. Chociaż dzisiaj większą estymą darzę późniejsze, mocniej rozwijające konwencję produkcje i do wymienionego filmu Jona Favreau wracam coraz rzadziej, to zawsze ujmuje mnie scena śmierci Yinsena, bliskowschodniego naukowca, który pomagał Tony’emu zbudować pierwszą zbroję Iron Mana. Mężczyzna poświęca swoje życie, aby pomóc uwolnić się Starkowi, i w ostatnich słowach tłumaczy, że zgodnie z wolą, po ucieczce z niewoli, dołączy do rodziny. Dopiero jednak wtedy dodaje, że jego rodzina nie Groot (Strażnicy Galaktyki) do tzw. drugiej fazy Kinowego Uniwersum Marvela i tym samym mocnego otwarcia na kosmiczną cześć uniwersum w postaci Strażników Galaktyki Jamesa Gunna. Trudno było widzom kryć wzruszenie, kiedy w finale tego filmu banda niepoprawnie niepokornych wyrzutków zaczyna działać jako jedna drużyna, a jeden z jej członków poświęca swoje życie, aby uratować pozostałych. Groot potrafiący wypowiadać tylko dwa słowa w określonej kolejności (w oryginale trzy słowa) zmienia przy tym swoje standardowe „jestem Groot”, na „jesteśmy Groot”. Wszystko w umiera (Ant-Man)Każdy fan kina zna świętą zasadę, że można pozostać obojętnym, gdy na ekranie umiera bohater, ale nie gdy życia pozbawiany jest pies. Pierwszy Ant-Man rozszerza tę zasadę o… mrówkę. Właśnie tak. Gdy główny antagonista pierwszego filmu o Scotcie Langu zabija latającego towarzysza tytułowego bohatera, widz ma już pełne prawo kibicować Ant-Manowi w starciu z tym nieludzkim poświęca się dla Petera (Strażnicy Galaktyki vol. 2)Wracamy do kawałka piaskownicy, którym bawi się James Gunn, a zatem do jednej z finałowych scen drugiej części Strażników Galaktyki. W sequelu twórcy udało się bardzo rozwinąć wszystkie postaci i ich relacje, czego wspaniałym zwieńczeniem jest moment, w którym Yondu poświęca się i ratuje życie Petera. „Ego mógł być twoim ojcem, ale nie był twoim tatusiem” to już linijka niemal kultowa, a dodatkowym, emocjonalnym ciosem pozostaje reakcja poszczególnych Strażników na całą sytuację, np. ta Draxa opętanie krzyczącego: „Rocket, gdzie jest Quill?!”.Thanos zabija Gamorę (Avengers: Wojna bez granic)Przechodzimy do jednego z największych osiągnięć Kinowego Uniwersum Marvela, a przy tym moim zdaniem najbardziej emocjonującego, toteż na chwilę tu zostaniemy. Mowa oczywiście o Avengers: Wojnie bez granic braci Russo. Zacznijmy od sceny śmierci Gamory (zaskakująca, niezwykle dojrzała kreacja Zoe Saldany!) z rąk jej przyszywanego ojca Thanosa. Mocny klimat, świetne aktorstwo i poruszająca muzyka to jedno. Fakt, że w połowie filmu twórcy pozbawili życia jedną z najważniejszych postaci tej historii i tym samym kazali nam przygotować się na to, że nikt nie jest tu bezpieczny, to zabija Visiona (Avengers: Wojna bez granic) nie jest w porządku. To nie powinnaś być ty, ale tak jest” – mówi Vision do swojej ukochanej, prosząc ją, by ta zniszczyła kamień nieskończoności stanowiący źródło jego życia. Wanda jest cała roztrzęsiona, początkowo odmawia, ale w końcu dociera do niej, że na szali leży połowa życia w galaktyce i przystaje na prośbę Visiona, przy tym go zabijając. Tylko po to, żeby Thanos mocą swojej rękawicy cofnął czas i zabrał z głowy Visiona upragniony kamień. Całe poświęcenie na marne, pozostał tylko ból. Przepiękna, niezwykle trudna do przełknięcia umiera na rękach Tony’ego (Avengers: Wojna bez granic)Nie mogło na tej liście zabraknąć finału Avengers: Wojny bez granic, w którym Thanos niespodziewanie osiągnął swój cel i pozbawił życia połowę galaktycznej populacji. Tym samym musimy obserwować, jak część bohaterów żegna się ze swoimi przyjaciółmi, którzy dosłownie rozsypują się w proch przed ich oczami. Najtrudniej znieść było pożegnanie Petera ze swoim mentorem, Tonym Starkiem. Ostatnie słowa nastolatka to: „panie Stark, nie czuję się zbyt dobrze”. I nie, nie zgodzę się, że sekwencja nie ma mocy, bo spodziewamy się, że polegli bohaterowie wrócą do życia. Poruszająca nie jest sama ich śmierć, ale fakt, że umierają wśród swoich przyjaciół, którzy zwyczajnie poświęca się dla świata (Avengers: Koniec gry)Skończmy tam, gdzie zaczęliśmy – czyli z Iron Manem, chociaż tym razem nie solo, ale w ostatniej odsłonie serii o Avengers. W finale tego filmu Tony przejmuje rękawice nieskończoności i pozbawia życia Thanosa i jego zwolenników, co wycieńczony przypłaca własnym życiem. To bardzo wzruszająca scena i piękne podsumowanie nie tylko drogi tego bohatera, ale również dotychczasowego rozwoju świata Marvela. Nie mniej ujmujący jest następujący po niej nagrany monolog Starka, skierowany do kilkuletniej córki, a de facto do wszystkich fanów zebranych w kinach.

W filmografii Pixara nie brakuje scen, które wzruszą nawet dorosłego widza – w tym nas! Poniżej dzielimy się z wami listami tych fragmentów, przy których szczególnie zakręciła nam się łezka w oku. Jak wyglądałyby wasze listy?Gracja Grzegorczyk-Tokarska1. Mike odbudowujący drzwi (Potwory i spółka) – dla niektórych moment, w którym Boo i Sulley muszą się pożegnać, prawdopodobnie widząc się po raz ostatni, jest tym najbardziej wzruszającym. I zgadzam się z tym w 100 procentach! Jednak dla mnie najbardziej wzruszającym pixarowym momentem jest chwila, w której Mike pokazuje swojemu przyjacielowi odbudowane drzwi do świata ludzi, dzięki czemu ten znów będzie mógł zobaczyć Boo. Za każdym razem płaczę jak Kiedy Merida myśli, że straciła matkę (Merida waleczna) – moment, który wzrusza mnie za każdym razem, gdy do niego wracam, to ujęcie, w którym widzimy, że Meridzie nie udało się odczarować matki, przez co nasza bohaterka wygląda jednocześnie na zszokowaną i niezwykle smutną; przytłoczona wizją bezpowrotnej utraty rodzicielki. To, co następuje potem, czyli jej przyznanie się do winy i wyznanie miłości, są nie tylko wzruszające, ale też pięknie dopełniają całą Flashback z dzieciństwa (Ratatuj) – uwielbiam moment, w którym Anton Ego próbuje ratatuja przygotowanego przez szczurzego szefa – Remy’ego i cofa się myślami do czasów dzieciństwa. To właśnie tę potrawę przygotowywała jego matka w ramach pocieszenia, czyli to typowy comfort food. To nie ja płaczę, to ty Chudy w szafie (Toy Story 4) – nie miałabym nic przeciwko, gdyby część trzecia z 2010 roku pozostała tą ostatnią, gdyż nie musiałabym wtedy mierzyć ze sceną odrzucenia Chudego przez jego nową małoletnią właścicielkę – Boonie. Patrzenie, jak zamiast stać się nową ulubioną zabawkę, praktycznie przez większość czasu schowany jest w szafie, chwyta za serce i wywołuje u mnie potoki Finałowa scena (Odlot) – wiele osób zachwyca się – nie bez powodu – perfekcyjnym wręcz prologiem, prezentującym scena po scenie historię związku Carla i Ellie. To bez wątpienia jeden z bardziej wzruszających momentów w całej historii Pixara. Ja jednak czuje feelsy w scenie finałowej, która wzrusza, bo daje zupełnie nowy początek bohaterom Pęziński1. Scena na wysypisku (Toy Story 3) – zdecydowanie najbardziej poruszająca i wzruszająca scena w całej historii marki Toy Story, ale też Pixara jako takiego. Obserwowanie bohaterów godzących się z – wydawało się – pewną śmiercią łamie mi serce za każdym Pan Iniemamocny myśli, że stracił rodzinę (Iniemamocni) – jest coś niezwykle prawdziwego i wychodzącego poza ramę konwencji w rozpaczy Pana Iniemamocnego, który ma prawo myśleć, że ze względu na jego kryzys wieku średniego jego rodzina właśnie została Odejście Bing Bonga (W głowie się nie mieści) – właśnie ta scena z perfekcyjnego W głowie się nie mieści zapadła mi najmocniej w pamięć. Dosłowne zniknięcie cząstki dziecięcej podświadomości z życia głównej bohaterki to naprawdę poruszająca Mała Dory szuka rodziców (Gdzie jest Dory) – obserwowanie dziecka z problemami umysłowymi, które bezskutecznie szuka zgubionych rodziców, to moment, w którym łzy same cisną się do Pomoc pand cioci (To nie wypanda) – w najnowszej produkcji Pixara jest scena, która wzrusza mnie dogłębnie, ale na zupełnie innym poziomie niż te wymienione wcześniej. Tutaj czuję wzruszenie oparte na sile miłości i rodziny, która wie, że nieważne co się działo wcześniej, członkini tejże ich potrzebuje, więc trzeba ruszyć na Budnik1. Pożegnanie z Bo (Potwory i spółka) – relacja Sulleya i Bo jest jedną z najpiękniejszych w filmach Pixara i bardzo przyjemnie jest oglądać jej rozwój i rosnącą miłość dziewczynki i stwora. Moment, w którym muszą się pożegnać – teoretycznie na zawsze – za każdym razem rozdziera Prolog (Odlot) – prolog Odlotu ukazujący życie i miłość Carla i Ellie to małe arcydzieło. Niesamowite, ile emocji udało się przekazać twórcom filmu jedynie za pomocą obrazów i doskonałej muzyki Michaela Giacchino. Choć na zapoznanie się z bohaterami mamy tylko kilka minut, bez problemu udaje nam się zaangażować w ich relację i solidnie wzruszyć losami Joe uświadamia sobie, co w życiu jest ważne (Co w duszy gra) – niepozorna scena, bo to „jedynie” przewijające się obrazy okraszone piękną muzyką, ale jaki to ma ładunek emocjonalny! Z całego Co w duszy gra to właśnie ta scena, ukazująca, jak piękne są w życiu drobne momenty, najbardziej zapadła mi w Remember Me (Coco) – Remember Me to wzruszająca piosenka sama w sobie, ale w filmie, gdy na jej dźwięk Coco rozpromienia się i przypomina o ojcu, a Miguel dodaje, że była przez niego bardzo kochana, łzy same cisną się do Pożegnanie z Chudym (Toy Story 4) – choć to Toy Story 3 pozostaje moją ulubioną częścią serii, nie można odmówić czwórce wspaniałego zakończenia dla Chudego. Jako osobę wychowaną na pierwszej odsłonie bardzo mocno chwyta mnie za serce, gdy Chudy żegna się z zabawkami i odchodzi wraz z Bo przy muzyce, która ilustrowała też jego ekranowy debiut w 1995 Niedźwiedzki1. Śmierć Chicharrona (Coco) – Chicharron po cichutku umiera. Tak naprawdę po raz drugi, ale teraz jest przygotowany. Odchodzi, mając przyjaciela u boku i dobry uczynek w ostatnim akordzie istnienia. Oddaje swoją gitarę i rozpływa się w powietrzu. Pixar nigdy nie był bardziej Radość + Smutek (finał W głowie się nie mieści) – oba te emocjonalne stany są konieczne do prawidłowego, zbilansowanego rozwoju. Finał arcydzieła Pixara daje temu wybrzmieć w niebanalny i wielowymiarowy sposób. Po nim można inaczej spojrzeć na swoje „Kiedy mnie kochała”. Piosenka Jessie (Toy Story 2) – to nieubłagane dorastanie. Ten ciężar rozstania, wzrost obojętności i odrzucenie. Jessie swoje wycierpiała. Melancholijna piosenka Jessie jest jednym z najważniejszych dramaturgicznie i centralnym fabularnie momentów dla całej serii Toy Na ratunek Gabby Gabby (Toy Story 4) – to, co nie udało się z Tulisiem, wychodzi przy nieco wrażliwszej Gabby Gabby. Pixar przede wszystkim przekonuje, że nigdy nie można nikogo skreślać i o każdego trzeba do końca walczyć. Przy pierwszej próbie może się nie udać. Przy piątej może już Akceptacja pandy (finał To nie wypanda) – podobne emocjonalne tony, co w finale W głowie się nie mieści. Akceptujmy swoje gorsze strony, taka jest kolej rzeczy. Panujmy nad lękiem, gniewem i wstydem. Nie uwolnimy się od nich nigdy. Musimy umieć z nimi żyć. Na dobre i na złe. - strona dla pasjonatów kina tworzona z miłości do filmu. Recenzje, artykuły, zestawienia, rankingi, felietony, biografie, newsy. Kino klasy Z, lata osiemdziesiąte, VHS, efekty specjalne, klasyki i inne artykuły >>>

160K views, 1.5K likes, 307 loves, 49 comments, 92 shares, Facebook Watch Videos from Super Express Seriale: Wzruszające sceny ze śp. Emilianem Kamińskim 梁 Tego w Kulisach M jak miłość jeszcze nie

wzruszające sceny z filmów